रात्र

सूर्य पाण्यात मिसळला

व किनाऱ्यावरची 

गर्दी संपली की 

समुद्र स्वतःची 

रात्र रंगवू लागतो 

घोंगावणारा वारा 

रात्रीच्या प्रकशात 

चमकत वाहू लागतो 

 अंधारात समुद्र

 वाहून जातो 

 लाटांची सफेद किनार 

तरंगत ठेवून 

लाटांच तांडव 

मनात सुरू होत 

व वाहता वारा

 तुम्हाला चौफेर घेरतो 

मग जमिनीच्या ओल्या 

स्पर्शाचा आधार घेत 

तुम्ही वाहू लागता 

वाऱ्यासोबत 

समुद्राच्या दिशेने 

रात्रीचा गर्भ शोधत  

 रात्रीच्या गर्भाचा 

शोध घेताना 

तुम्हाला कधी 

तुम्हीच भेटतात

 एका अथांग 

अस्तित्वा सोबत 

त्याचेच कण बनुन

मग वाटतं वाहत राहावं 

ओल्या मातीवरून 

हरवलेल्या अस्तित्वा सोबत 

कुणाचीही  हाक 

ऐकू येवू  नये तिथपर्यंत 

अथांग समुद्र 

गर्द अंधार 

वाजता वारा 

लाटांचा आवाज

 या मध्ये मिसळतो 

की समजत 

किनाऱ्यावर सोडलेल जग 

किती तोकड्या वाख्या 

घेवुन जगत असतं ...

- जतीन